De passie van ... PeggyW Mijn grootste passie is Brazilië. Daar waar ik als meisje van 21 vrijwilligerswerk ging doen in een kindertehuis in São Paulo. Na een fantastisch jaar waar ik heb genoten van de mensen, de muziek, de taal, de samba, het eten, reizen, de stranden, bergen en steden ging ik met pijn in mijn hart terug naar huis. Terug in Nederland ging ik studeren in Amsterdam en wat bleek daar woonde veel Brazilianen. Mijn eerste ontmoeting was met Brazilianen die capoeira dansten op de pleinen. Er bleek een levendig Braziliaans uitgaansleven, ik zong in een Braziliaans koor, speelde een blauwe maandag in een sambaband, werkte in een Braziliaanse bar en kwam in kraakpanden waar veel Brazilianen woonden. Daar ontmoette ik dan ook de vader van mijn kinderen. Inmiddels drie Braziliaanse zonen rijker ben ik nog steeds dol op het land en de cultuur. Het aantal malen dat ik er ben geweest ben ik kwijt. Soms vier maanden, soms drie maanden en vele zomervakanties. Mijn kinderen gingen er 4 maanden naar school. Alleen jammer dat je er voor moet vliegen. Wat mij vooral trekt in Brazilië naast alle prachtige stranden en natuur, is wat ze daar “calor humana” noemen oftewel de menselijke warmte.

Ik vind het heerlijk om onderdeel te zijn van een gemeenschap. Je maakt er makkelijk contact, ze zijn zeer gastvrij en uitnodigend. Inmiddels woon ik mijn tweede woongemeenschap in Amsterdam. Een plek waar mensen elkaar zien, aanspreken en voor elkaar klaar staan. Wonen in een collectief is voor mij een klein beetje Brazilië. Bij de mensen van Ecobosch vind ik ook die menselijke warmte in combinatie met liefde voor de natuur. PeggyW

PeggyK is verhuisd naar Stek Eind juni kreeg ik de sleutel van mijn mini huisje op Stek. 2 Wooncorporaties hebben gezamenlijk een woonproject gerealiseerd met zo’n 200 huisjes. Het zijn kleine compacte huisjes van hout met een warmtepomp, 0 op de meter, van 50 m2 voor mijn huisje en kleine gezinswoningen met 3 slaapkamers.. Het is voornamelijk sociale woningbouw, voor mensen met een laag inkomen met huursubsidie en voor een hoger inkomen, zonder huursubsidie. Ze staan hier tijdelijk! Tijdelijkheid is iets wat veel gemeenten voor ogen houden. Zouden ze bang zijn, dat gezamenlijke woonvormen geen lang leven hebben?? Dus tussen de 7 en 15 jaar mag je blijven wonen. We zijn opgedeeld in erven. Mijn erfje is erf J en daar staan 16 woningen op met heel veel groen eromheen en het is de bedoeling om samen met je erfgenoten dat stuk groen in te vullen. Ook is er plek voor een voedselbosje en een moestuin gedeelte. We hebben net een grote picknickbank gekregen, waar we gretig gebruik van maken. De kinderen uit de verschillende erven hebben elkaar al snel gevonden en maken makkelijk contact. De ouderen die niet gewend zijn om in een samenlevingsvorm zoals deze te wonen waar je makkelijk contact maakt, kijken nog een beetje de kat uit de boom. Om de verbinding te maken, zijn er op elk erf buurtverbinders, die elk 2 halve dagen werken om de buurtgenoten te verbinden. Dat lukt aardig bij ons op het erf! We wonen hier met verschillende nationaliteiten, zo zijn er mensen uit Polen, 1 Syrisch gezin, 1 man uit Kenia, 1 Braziliaans stel, 1 gemengd gezin van Marokkaans Nederlandse afkomst, 1 Nederlands gezinnetje, 1 alleenstaande moeder, 3 alleenstaande jonge vrouwen 2 alleenstaande jonge mannen en ik, een soort oma, de oudste! ;)

Ik ervaar dat ik het fijn vind om hier te wonen, makkelijk contact maak met alle bewoners en mijn ervaring deel van het wonen in een gemeenschap. Dit heb ik ook voor ogen als Ecobosch er is. Ik ben hier komen wonen omdat het tijdelijk is en omdat ik graag in een woongemeenschap woon. Ook omdat ik nu op de grond woon en dat voelt erg goed. Heerlijk ‘s ochtends de deur open maak en zo naar buiten stap in plaats van op het balkon en meteen auto’s hoor rijden en geen contact te hebben met je buren. Ook zijn er gezamenlijke appgroepen, waar we veel delen, leuke dingen, zoals; Kom je ook mee dansen? Of een marktplaats waar van alles verkocht of vooral weggeven wordt. Of, er draait een mooie film, wie gaat er mee? Mag ik dan van iemand een elektrische fiets lenen? Het is heel levendig allemaal, maar er is ook controle, zoals; Wie heeft zijn afval niet in de container gegooid? Of; mijn kind wordt gepest en dat vinden wij echt niet kunnen! Zo voeden we elkaar dus op en is toch anders dan in een gewone woonwijk. Ik zou dan nog pleiten voor een andere aanpak of uitspraak, maar dat is ook iets wat we elkaar moeten leren. Wordt vervolgd! PeggyK

Bram Wie ben ik? Een groot vraagstuk waar ik deze dagen mee bezig ben. Ben ik mijn lichaam? Ben ik mijn geest? Is er wel een ik? Op dit moment weet ik niet goed wie ik ben, dit ben het aan het ontdekken. Voor het gemak zullen we maar zeggen dat ik Bram Klein ben, 1 jaar kruipende + 33 jaar rondlopende. Ik ben veel buiten te vinden, houd van wandelen, natuur, sporten, filosofie, lezen, goed voor mezelf zorgen: fysiek en mentaal. Minimaal 1 uur per dag breng ik op het meditatiekussentje door. Ik zie mezelf als een doorlopend proces, altijd in ontwikkeling. Ik hoor niet alles in wat grotere gezelschappen of als de afstand te groot is, mijn rechter oor is doof en links slechthorend. Drie dagen in de week breng ik door als programmeur om te overleven in deze materialistisch ingestelde consumptie maatschappij, de andere dagen ben ik aan het ontdekken waar mijn passie ligt qua werk (niet daar waar ik nu programmeer dus……). Ik denk dat mijn drive om mezelf te ontwikkelen (Self-Development) wel een passie kan noemen,

dat staat bovenaan mijn lijstje en besteed ik ook een deel van mijn vrije tijd aan. Ik ben niet prominent aanwezig, nog aan het ontdekken hoe ik mijzelf wil uiten. Stilte vind ik fijn om naar te luisteren. Met Vriendelijke Groet, Bram What I resist, persists